» برنامهٔ این جلسه: 
              

         موضوع اصلي داستان این جلسه، صيقل کردن و گرايش منفي(negation) است.
         داستان این برنامه: "قصه‏ء مرى كردن روميان و چينيان در علم نقاشى و صورتگرى‏"

» شنیدن و دانلود فایل‌های صوتی این جلسه:
 
      فایل‌های صوتی این جلسه را می‌توانید با استفاده از جعبهٔ زیر گوش کنید و یا دانلود کنید:

     اگر از طریق جعبهٔ فوق موفق نشدید، با مراجعه به صفحهٔ آرشیو می‌توانید فایل‌ها را دانلود کنید. -> صفحهٔ آرشیو

» متن داستان این جلسه:

     + پس از شنیدن و خواندن داستان، در صورت تمایل، نظر و تفسیر خود را از طریق بخش "پیام‌ها و نظرات" در پایین همین صفحه، می‌توانید ارسال نمائید.

 

دفتر دوم بيت 3622 به بعد

 

                اى برادر قصه چون پيمانه‏اى است              معنى اندر وى مثال دانه‏اى است‏

               دانهء معنى بگيرد مرد عقل                       ننگرد پيمانه را گر گشت نقل‏

               ماجراى بلبل و گل گوش دار                       گر چه گفتى نيست آن جا آشكار

               كودكان افسانه‌ها مي‌آورند                         درج در افسانه‌شان بس سر و پند

               هزل‌ها گويند در افسانه‌ها                          گنج مي‌جو در همه ويرانه‌ها

               هزل تعليم است آن را جد شنو                   تو مشو بر ظاهر هزلش گرو

               هر جدي هزل است پيش هازلان                 هزل‌ها جد است پيش عاقلان

               عاقلي گر خاك گيرد زر شود                        جاهل ار زر برد خاكستر شود

 

                                         ____________________

 

 

خوشتر آن باشد که سر دلبران                    گفته آيد در حديث ديگران

 

بشنويد اي دوستان اين داستان                  خود حقيقت نقد حال ماست آن

 

 

 

دفتر اول، بیت 3467 به بعد

 

     قصه‏ء مرى كردن روميان و چينيان در علم نقاشى و صورتگرى‏

         

            چينيان گفتند ما نقاش‏تر                             روميان گفتند ما را كر و فر

           گفت سلطان امتحان خواهم در اين               كز شماها كيست در دعوى گزين‏

           اهل چين و روم چون حاضر شدند                 روميان از بحث در مكث آمدند

          چينيان گفتند يك خانه به ما                         خاص بسپاريد و يك آن شما

          بود دو خانه مقابل دربدر                              ز آن يكى چينى ستد رومى دگر

          چينيان صد رنگ از شه خواستند                   پس خزينه باز كرد آن ارجمند

          هر صباحى از خزينهء رنگها                          چينيان را راتبه بود از عطا

          روميان گفتند نى نقش و نه رنگ                   در خور آيد كار را جز دفع زنگ‏

          در فرو بستند و صيقل مى‏زدند                     همچو گردون ساده و صافى شدند

          از دو صد رنگى به بیرنگى رهى است            رنگ چون ابر است و بیرنگى مهى است‏

          هر چه اندر ابر ضو بينى و تاب                       آن ز اختر دان و ماه و آفتاب‏

          چينيان چون از عمل فارغ شدند                     از پى شادى دهلها مى‏زدند

          شه در آمد ديد آن جا نقشها                        مى‏ربود آن عقل را و فهم را

          بعد از آن آمد به سوى روميان                       پرده را بالا كشيدند از ميان‏

          عكس آن تصوير و آن كردارها                        زد بر اين صافى شده ديوارها

          هر چه آن جا ديد اينجا به نمود                     ديده را از ديده خانه مى‏ربود

          روميان آن صوفيانند اى پدر                          بى‏ز تكرار و كتاب و بى‏هنر

          ليك صيقل كرده‏اند آن سينه‏ها                      پاك از آز و حرص و بخل و كينه‏ها

          آن صفاى آينه وصف دل است                       كاو نقوش بى‏عدد را قابل است‏

          صورت بى‏صورت بى‏حد غيب                        ز آينه‏ى دل تافت بر موسى ز جيب‏

          گر چه آن صورت نگنجد در فلك                      نه به عرش و فرش و دريا و سمك‏

          ز آن كه محدود است و معدود است آن            آينه‏ى دل را نباشد حد بدان‏

          تا ابد هر نقش نو كايد بر او                           مى‏نمايد بى‏حجابى اندر او

          اهل صيقل رسته‏اند از بوى و رنگ                  هر دمى بينند خوبى بى‏درنگ‏

          نقش و قشر علم را بگذاشتند                      رايت عين اليقين افراشتند

          رفت فكر و روشنايى يافتند                          نحر و بحر آشنايى يافتند

          مرگ كاين جمله از او در وحشت‏اند                مى‏كنند اين قوم بر وى ريشخند

          گر چه نحو و فقه را بگذاشتند                       ليك محو و فقر را برداشتند

          تا نقوش هشت جنت تافته‌ست                    لوح دلشان را پذيرا يافته‌ست‏

 

 

                                                -----------------

 

 

 

         گر به هر زخمي تو پركينه شوي                پس كجا بي صيقل آيينه شوي

 

         صبر گنج است اي برادر صبر كن                 تا صفا يابي تو زاين رنج كهن

 

         من عجب دارم ز جوياي صفا                     كاو رمد در وقت صيقل از جفا

 

         زندگي در مردن و در محنت است               آب حيوان در درون ظلمت است

 

         پروريدن جسم را دل‌مردگي است              رنج اين تن روح را پايندگي است

 

         عاشقان آنگه شراب جان كشند                كه بدست خويش خوبانشان كشند

 

         بس عداوت‌ها كه آن ياري بود                    بس خرابي‌ها كه معماري بود

 

         گر خضر در بحر كشتي را شكست             صد درستي در شكست خضر هست

 

         آن كسي را كش چنين شاهي كشد         سوي تخت و بهترين جاهي كشد

 

         نيم جان بستاند و صد جان دهد                آنچه اندر وهم نايد آن دهد

 

         راه جان مر جسم را ويران كند                   بعد از آن ويراني آبادان كند

 

 

 

                                    -------------------------------------                                 

 

 

 

‏ هيچ نامي بي حقيقت ديده‌اي؟                  يا ز گاف و لام گل گل چيده‌اي؟

 

اسم خواندي رو مسما را بجو                     مه به بالا دان نه اندر آب جو

 

حرف چه بود تا تو انديشي از آن؟                 حرف چه بود؟ خار ديوار رزان

 

حرف و گفت و صوت را برهم زنم                  تا که بي اين هر سه با تو دم زنم

 

اي خدا جان را تو بنماي آن مقام                 کاندرو بي‌ جرف مي‌رويد کلام

 

   گر ز نام و حرف خواهي بگذري                    پاک کن خود را ز خود هين يکسري

 

   دفتر صوفي سواد حرف نيست                    جز دل اسپيد همچون برف نيست

 

 

 

                                                 -------------------

 

 

 

         با تو بى‌‏لب اين زمان من نو به نو                  رازهاى كهنه گويم مى‏شنو

 

         با دو عالم عشق را بيگانگى                        اندر او هفتاد و دو ديوانگى‏

 

         مطرب عشق اين زند وقت سماع                  بندگى بند و خداوندى صداع‏

 

         پس چه باشد عشق؟ درياى عدم                 درشكسته عقل را آن جا قدم‏

 

         بندگى و سلطنت معلوم شد                        زين دو پرده عاشقى مكتوم شد

 

         كاشكى هستى زبانى داشتى                     تا ز هستان پرده‌‏ها برداشتى‏

 

         هر چه گويى، اى دم هستى، از آن               پرده‏ ء ديگر بر او بستى بدان‏

 

         آفت ادراك آن، قال است و حال                   خون به خون شستن محال است و محال

  
نظرات دوستان: