» برنامهٔ این جلسه: 
              

         موضوع اصلي داستان این جلسه، بحث درون‌گرایی و مدیتیشن(مراقبه) است.
         داستان این برنامه: قصهء صوفى كه در ميان گلستان، سر بر زانو، مراقب بود...

» شنیدن و دانلود فایل‌های صوتی این جلسه:
 
      فایل‌های صوتی این جلسه را می‌توانید با استفاده از جعبهٔ زیر گوش کنید و یا دانلود کنید:

     اگر از طریق جعبهٔ فوق موفق نشدید، با مراجعه به صفحهٔ آرشیو می‌توانید فایل‌ها را دانلود کنید. -> صفحهٔ آرشیو

» متن داستان این جلسه:

     + پس از شنیدن و خواندن داستان، در صورت تمایل، نظر و تفسیر خود را از طریق بخش "پیام‌ها و نظرات" در پایین همین صفحه، می‌توانید ارسال نمائید.

 

            خوشتر آن باشد که سر دلبران                    گفته آيد در حديث ديگران

بشنويد اي دوستان اين داستان                  خود حقيقت نقد حال ماست آن

 

 

دفتر چهارم، بیت ۱۳۵۸به بعد

 

       قصهء صوفى كه در ميان گلستان، سر بر زانو، مراقب بود. يارانش گفتند سر بر آور تفرج كن بر گلستان و رياحين و مرغان و آثار رحمه اللَّه تعالى‏...
              

               صوفيى در باغ از بهر گشاد                   صوفيانه روى بر زانو نهاد
               پس فرو رفت او به خود اندر نغول            شد ملول از صورت خوابش فضول‏
               كه چه خسبى آخر اندر رز نگر               اين درختان بين و آثار و خضر
               امر حق بشنو كه گفته‌ست انظروا         سوى اين آثار رحمت آر رو
               گفت آثارش دل است اى بو الهوس         آن برون آثار آثار است و بس‏
               باغها و سبزه‏ها در عين جان                 بر برون عكسش چو در آب روان‏
               آن خيال باغ باشد اندر آب                     كه كند از لطف آب آن اضطراب‏
               باغها و ميوه‏ها اندر دل است                 عكس لطف آن بر اين آب و گل است‏
               گر نبودى عكس آن سرو سرور               پس نخواندى ايزدش دار الغرور
               جمله مغروران بر اين عكس آمده            بر گمانى كاين بود جنت‏كده‏
               مى‏گريزند از اصول باغها                       بر خيالى مى‏كنند آن لاغها
               اى خنك آن را كه پيش از مرگ، مرد        يعنى او از اصل اين رز بوى برد

 

 

 

------------

 

   احتما كن، احتما ز انديشه‌ها                      فكر شير و گور و دل چون بيشه‌ها

   احتماها بر دواها سرور است                       زآنكه خاريدن فزوني گر است

   احتما اصل دوا آمد يقين                             احتما كن قوت جانت ببين

   آنكه ارزد صيد را عشق است و بس              ليك او كي گنجد اندر دام كس؟

   تو مگر آيي و صيد او شوي                          دام بگذاري، به دام او روي

   عشق مي‌گويد بگوشم پست پست            صيد بودن خوشتر از صيادي است

   گول من كن خويش را غره مشو                  آفتابي را رها كن ذره شو

      بر درم ساكن شو و بي‌خانه باش                 دعوي شمعي مكن، پروانه باش

   كارگاه صنع حق در نيستي است                غرهء هستي، چه داني نيست چيست؟!

   پس رو و صامت شو و خاموش باش             از وجود خويش والي كم تراش

   چون گهر در بحر گويد: "بحر كو؟"                 آن حجاب چون صدف ديوار او،

   گفتن آن "كو" حجابش مي‌شود                  ابر تاب آفتابش مي‌شود

   تو ببند آن چشم و خود تسليم كن               خويشتن بيني در آن شهر كهن

   اين خموشي مركب چوبين بود                    بحريان را خامشي تلقين بود

   چندگاهي بي لب و بي گوش شو              وآنگهان چون لب حريف نوش شو

   چند گفتي نظم و نثر و راز فاش؟                  خواجه يك روز امتحان كن، گنگ باش

 

 

دفتر پنجم، بيت ۱۲۴۲

    

     داستان آن عاشق كه با معشوق خود بر مى‏شمرد خدمتها و وفاهاى خود را و شبهاى دراز … ، و جواب گفتن معشوق او را

         

         آن يكى عاشق به پيش يار خود               مى‏شمرد از خدمت و از كار خود

         كز براى تو چنين كردم چنان                    تيرها خوردم درين رزم و سنان‏

         مال رفت و زور رفت و نام رفت                 بر من از عشقت بسى ناكام رفت‏

         هيچ صبحم خفته يا خندان نيافت             هيچ شامم با سر و سامان نيافت‏

         آن چه او نوشيده بود از تلخ و درد             او به تفصيلش يكايك مى‏شمرد

         نه از براى منتى بل مى‏نمود                   بر درستى محبت صد شهود

         عاقلان را يك اشارت بس بود                   عاشقان را تشنگى ز آن كى رود

         صد سخن مى‏گفت ز آن درد كهن            در شكايت كه نگفتم يك سخن‏

         گفت معشوق: اين همه كردى و ليك         گوش بگشا پهن و اندر ياب نيك‏

         كآنچه اصل اصل عشق است و ولاست     آن نكردى، اين‌چه كردى فرعهاست‏

         گفتش آن عاشق: بگو كآن اصل چيست     گفت: اصلش مردن است و نيستى است‏

         اين همه كردى نمردى، زنده‏اى                هين بمير ار يار جان‌بازنده‏اى‏

         هم در آن دم شد دراز و جان بداد             همچو گل درباخت سر خندان و شاد

نظرات دوستان: