.: خبـرنامه :.

 بدین ترتیب در لیست خبرنامهء سایت قرار می‌گیرید و هرگونه خبر جدید و برنامهء تازه‌ای که ارائه شود، از طریق پست الکترونیکتان به اطلاعتان خواهد رسید.

    توجه: در صورتیکه سیستم ارسال خبرنامه، پیام "بروز خطا" می‌دهد، ایمیل خود را در بخش "پیامها" در پایین این صفحه بگذارید و تقاضای عضویت بنویسید. یا اینکه یک ایمیل با موضوع Molana Newsletter به آدرس Panevis@yahoo.com ارسال نمایید.

    خبرنامه‌ها معمولاًً سه‌شنبه‌ها یا چهارشنبه‌ها و با عنوان Newsletter از طرف Panevis به ایمیل شما ارسال می‌شود. چنانچه آنها را در فولدر Inbox خود دریافت نمی‌کنید، فولدر Bulk ، Spam یا Junk خود را چک نمایید.

     برای اینکه مطمئن شوید خبرنامه‌ها دریافت می‌کنید لازم است آدرس ایمیل مخصوص خبرنامه یعنی Panevis.Newsletter@Gmail.com را به بخش AddressBook یا Contacts (دفترچه آدرس دوستانتان) بیافزایید(Add کنید).

    اعضای جدید، حتماْ فایل صدای جلسات گذشته (بخصوص جلسهء اول تا دوازدهم) را گوش دهند. مباحث این جلسات بهم مرتبطند. آرشیو صدای ضبط شدهء جلسات گذشته همراه با متن مورد بررسی، در صفحه آرشیو آمده است. 

+ جدیدترین خبرنامه

+ آرشیو صوتی و متن

+ صفحه اصلی جلسات شرح مثنوی

+ صفحه اصلی کل جلسات (مولانا، حافظ، سعدی ...)

+ گزارش و چکیدهء جلسات، در کلوب مثنوی معنوی مولانا

>---------------========--------------<

توضیحات کلی دربارهء استفاده از برنامه‌ها: ( .: دانلود مستقیم توضیحات :. )

      1. گوش دادن به هر بخش از برنامه در همین صفحه، با کلیک بروی دکمه‌های پخش صدا.

      2. دانلود فایلهای صوتی: (به دوستان داخل ایران توصیه می‌کنیم ابتدا فایل‌ها را دانلود کنند سپس از روی کامپیوتر خود پخش کنند)

                                         الف. دانلود مستقیم:

                                    .: بخش اول :.             .: بخش دوم :.

                                     .: بخش سوم :.    

                                         ب.   دانلود از صفحه آرشیو کلی: به این صفحه مراجعه کنید:  صفحه آرشیو کلی

           فایل‌های صوتی هر جلسه، چند روز بعد از برگزاری آن، در صفحهء مخصوص آن جلسه و نیز در صفحهء آرشیو کلی قرار داده می‌شوند.

>-----------==================================================----------<

جلسه صد و سی و دوم:

      این جلسه در تاریخ یکشنبه 12 سپتامبر 2010 (21 شهریور 89) برگزار گردید. خبرنامهء این جلسه را بخوانید.

      دوستان تازه‌وارد، قبل از شرکت در جلسات آنلاین، فایل‌های جلسات ابتدایی و نیز صفحهء مقدمهٔ جلسات را گوش دهند و بخوانند.

مهم: جلسات در برنامهٔ Paltalk برگزار می‌گردد. راهنمای برنامهٔ پالتاک را با کلیک بروی اینجــا بخوانید، حتی اگر قبلاً از این برنامه استفاده کرده باشید. (نسخهٔ جدید برنامهٔ پالتاک را از صفحهٔ راهنمای پالتاک دانلود و نصب نمایید.)

----------------

برنامهٔ این جلسه: شرح و تفسیر غزلی از دیوان شمس و داستانهایی از مثنوی معنوی

دفتر پنجم،  بيت 3439 به بعد

حكايت آن امير كه غلام را گفت كه مى بيار غلام رفت و سبوى مى مى‏آورد در راه زاهدى بود امر معروف كرد زد سنگى و سبو را بشكست امير بشنيد و قصد گوشمال زاهد كرد، و آن قصه در عهد دين عيسى عليه السلام بود كه هنوز مى حرام نشده بود و ليكن زاهد تقززى مى‏كرد و از تنعم منع مى‏كرد

         بود اميرى خوش دلى مى باره‏اى          كهف هر مخمور و هر بى‏چاره‏اى‏

         مشفقى مسكين نوازى عادلى            جوهرى زر بخششى دريا دلى‏

         شاه مردان و امير المؤمنين                  راه‏بان و راز دان و دوست بين‏

         دور عيسى بود و ايام مسيح               خلق دل دار و كم آزار و مليح‏

         آمدش مهمان به ناگاهان شبى            هر اميرى جنس او خوش مذهبى‏

         باده مى بايستشان در نظم حال           باده بود آن وقت مأذون و حلال‏

         باده‏شان كم بود و گفتا اى غلام            رو سبو پر كن به ما آور مدام‏

         از فلان راهب كه دارد خمر خاص            تا ز خاص و عام يابد جان خلاص‏

         جرعه‏اى ز آن جام راهب آن كند            كه هزاران جره و خمدان كند

         اندر آن مى مايه‏ى پنهانى است            آن چنانك اندر عبا سلطانى است‏

         تو به دلق پاره پاره كم نگر                    كه سيه كردند از بيرون زر

         از براى چشم بد مردود شد                 وز برون آن لعل دود آلود شد

         گنج و گوهر كى ميان خانه‏هاست         گنجها پيوسته در ويرانه‏هاست‏

         گنج آدم چون به ويران بد دفين              گشت طينش چشم بند آن لعين‏

         او نظر مى‏كرد در طين سست سست    جان همى‏گفتش كه طينم سد تست‏

         دو سبو بستد غلام و خوش دويد            در زمان در دير رهبانان رسيد

         زر بداد و باده‏ى چون زر خريد                 سنگ داد و در عوض گوهر خريد

         باده‏اى كان بر سر شاهان جهد              تاج زر بر تارك ساقى نهد

         فتنه‏ها و شورها انگيخته                      بندگان و خسروان آميخته‏

         استخوانها رفته جمله جان شده            تخت و تخته آن زمان يكسان شده‏

         وقت هشيارى چو آب و روغنند              وقت مستى همچو جان اندر تنند

         چون هريسه گشته آن جا فرق نيست    نيست فرقى كاندر آن جا غرق نيست‏

         اين چنين باده همى‏برد آن غلام            سوى قصر آن امير نيك نام‏

         پيشش آمد زاهدى غم ديده‏اى            خشك مغزى در بلا پيچيده‏اى‏

         ديده هر ساعت دلش در اجتهاد            روز و شب چفسيده او بر اجتهاد

         سال و مه در خون و خاك آميخته            صبر و حلمش نيم شب بگريخته‏

         گفت زاهد در سبوها چيست آن             گفت باده گفت آن كيست آن‏

         گفت آن آن فلان مير اجل                      گفت طالب را چنين باشد عمل‏

         طالب يزدان و آن گه عيش و نوش           باده‏ى شيطان و آن گه نيم هوش‏

         هوش تو بى‏مى چنين پژمرده است        هوشها بايد بر آن هوش تو بست‏

         تا چه باشد هوش تو هنگام سكر            اى چو مرغى گشته صيد دام سكر

حكايت ضياء دلق كه سخت دراز بود و برادرش شيخ اسلام تاج بلخ بغايت كوتاه بالا بود و اين شيخ اسلام از برادرش ضيا ننگ داشتى، ضيا در آمد به درس او و همه صدور بلخ حاضر به درس او، ضيا خدمتى كرد و بگذشت، شيخ اسلام او را نيم قيامى كرد سرسرى، گفت آرى سخت درازى پاره اى در دزد

         آن ضياء دلق خوش الهام بود                دادر آن تاج شيخ اسلام بود

         تاج شيخ اسلام دار الملك بلخ              بود كوته قد و كوچك همچو فرخ‏

         گر چه فاضل بود و فحل و ذو فنون          اين ضيا اندر ظرافت بد فزون‏

         او بسى كوته ضيا بى‏حد دراز               بود شيخ اسلام را صد كبر و ناز

         زين برادر عار و ننگش آمدى                 آن ضيا هم واعظى بد با هدى‏

         روز محفل اندر آمد آن ضيا                    بارگه پر قاضيان و اصفيا

         كرد شيخ اسلام از كبر تمام                 اين برادر را چنين نصف القيام‏

         گفت او را بس درازى بهر مزد                اندكى ز آن قد سروت هم بدزد

         پس ترا خود هوش كو يا عقل كو            تا خورى مى اى تو دانش را عدو

         روت بس زيباست نيلى هم بكش          ضحكه باشد نيل بر روى حبش‏

         در تو نورى كى در آمد اى غوى            تا تو بى‏هوشى و ظلمت جو شوى‏

         گر حلال آمد پى قوت عوام                 طالبان دوست را آمد حرام‏

         عاشقان را باده خون دل بود                چشمشان بر راه و بر منزل بود

         در چنين راه بيابان مخوف                    اين قلاووز خرد با صد كسوف‏

         خاك در چشم قلاووزان زنى                 كاروان را هالك و گمره كنى‏

         نان جو حقا حرام است و فسوس          نفس را در پيش نه نان سبوس‏

         دشمن راه خدا را خوار دار                   دزد را منبر منه بر دار دار

         دزد را تو دست ببريدن پسند                از بريدن عاجزى دستش ببند

         گر نبندى دست او دست تو بست        گر تو پايش نشكنى پايت شكست‏

         تو عدو را مى دهى و نى شكر            بهر چه گو زهر خند و خاك خور

         زد ز غيرت بر سبو سنگ و شكست      او سبو انداخت و از زاهد بجست‏

         رفت پيش مير و گفتش باده كو             ماجرا را گفت يك يك پيش او

--------> ادامهء این داستان در جلسهء بعد است.

رفتن امير خشم آلود براى گوشمال زاهد

         مير چون آتش شد و بر جست راست    گفت بنما خانه‏ى زاهد كجاست‏

         تا بدين گرز گران كوبم سرش               آن سر بى‏دانش مادر غرش‏

         او چه داند امر معروف از سگى            طالب معروفى است و شهرگى‏

         تا بدين سالوس خود را جا كند             تا به چيزى خويشتن پيدا كند

         كاو ندارد خود هنر الا همان                 كه تسلس مى‏كند با اين و آن‏

         مير بيرون جست دبوسى به دست       نيم شب آمد به زاهد نيم مست‏

         خواست كشتن مرد زاهد را ز خشم      مرد زاهد گشت پنهان زير پشم‏

         مرد زاهد مى‏شنيد از مير آن               زير پشم آن رسن تابان نهان‏

         گفت در رو گفتن زشتى مرد               آينه تاند كه رو را سخت كرد

         روى بايد آينه ‏وار آهنين                       تات گويد روى زشت خود ببين‏

حكايت مات كردن دلقك سيد شاه ترمذ را

         شاه با دلقك همى شطرنج باخت              مات كردش زود خشم شه بتاخت‏

         گفت شه شه و آن شه كبرآورش               يك يك از شطرنج مى‏زد بر سرش‏

         كه بگير اينك شهت اى قلتبان                    صبر كرد آن دلقك و گفت الامان‏

         دست ديگر باختن فرمود مير                      او چنان لرزان كه عور از زمهرير

         باخت دست ديگر و شه مات شد               وقت شه شه گفتن و ميقات شد

         بر جهيد آن دلقك و در كنج رفت                  شش نمد بر خود فگند از بيم تفت‏

         زير بالشها و زير شش نمد                        خفت پنهان تا ز زخم شه رهد

         گفت شه هى هى چه كردى چيست اين     گفت شه شه شه شه اى شاه گزين‏

         كى توان حق گفت جز زير لحاف                  با تو اى خشم آور آتش سجاف‏

         اى تو مات و من ز زخم شاه مات                 مى‏زنم شه شه به زير رختهات‏

         چون محله پر شد از هيهاى مير                   وز لگد بر در زدن وز دار و گير

         خلق بيرون جست زود از چپ و راست          كاى مقدم وقت عفو است و رضاست‏

         مغز او خشك است و عقلش اين زمان          كمتر است از عقل و فهم كودكان‏

         زهد و پيرى ضعف در ضعف آمده                  و اندر آن زهدش گشادى ناشده‏

         رنج ديده گنج ناديده ز يار                           كارها كرده نديده مزد كار

         مر و را درد و مصيبت اين بس است             كه در اين وادى پر خون بى‏كس است‏

         چشم پر درد و نشسته او به كنج                رو ترش كرده فرو افكنده لنج‏

         نه يكى كحال كاو را غم خورد                      نى‏ش عقلى كه به كحلى پى برد

         اجتهادى مى‏كند با حزر و ظن                      كار در بوك است تا نيكو شدن‏

         ز آن رهش دور است تا ديدار دوست             كاو نجويد سر رئيسيش آرزوست‏

         ساعتى او با خدا اندر عتاب                        كه نصيبم رنج آمد زين حساب‏

         ساعتى با بخت خود اندر جدال                    كه همه پران و ما ببريده بال‏

         هر كه محبوس است اندر بو و رنگ               گر چه در زهد است باشد خوش تنگ‏

         تا برون نايد از اين تنگين مناخ                      كى شود خويش خوش و صدرش فراخ‏

         زاهدان را در خلا پيش از گشاد                    كارد و استره نشايد هيچ داد

         كز ضجر خود را بدراند شكم                       غصه‏ى آن بى‏مراديها و غم‏

انداختن مصطفى عليه السلام خود را از كوه حرى از وحشت دير نمودن جبرئيل عليه السلام و نمودن جبرئيل عليه السلام خود را به وى كه مينداز ترا دولتها در پيش است‏