.: خبـرنامه :.

 بدین ترتیب در لیست خبرنامهٔ سایت قرار می‌گیرید و هرگونه خبر جدید و برنامهٔ تازه‌ای که ارائه شود، از طریق پست الکترونیکتان به اطلاعتان خواهد رسید.

    توجه: در صورتیکه سیستم ارسال خبرنامه، پیام "بروز خطا" می‌دهد، ایمیل خود را در بخش "پیامها" در پایین این صفحه بگذارید و تقاضای عضویت بنویسید. یا اینکه یک ایمیل با موضوع Molana Newsletter به آدرس Panevis@yahoo.com ارسال نمایید.

    خبرنامه‌ها معمولاًً سه‌شنبه‌ها یا چهارشنبه‌ها و با عنوان Newsletter از طرف Panevis به ایمیل شما ارسال می‌شود. چنانچه آنها را در فولدر Inbox خود دریافت نمی‌کنید، فولدر Bulk ، Spam یا Junk خود را چک نمایید.

     برای اینکه مطمئن شوید خبرنامه‌ها دریافت می‌کنید لازم است آدرس ایمیل مخصوص خبرنامه یعنی Panevis.Newsletter@Gmail.com را به بخش AddressBook یا Contacts (دفترچه آدرس دوستانتان) بیافزایید(Add کنید).

    اعضای جدید، حتماْ فایل صدای جلسات گذشته (بخصوص جلسهٔ اول تا دوازدهم) را گوش دهند. مباحث این جلسات بهم مرتبطند. آرشیو صدای ضبط شدهٔ جلسات گذشته همراه با متن مورد بررسی، در صفحه آرشیو آمده است. 

+ جدیدترین خبرنامه

+ آرشیو صوتی و متن

+ صفحه اصلی جلسات شرح مثنوی

+ صفحه اصلی کل جلسات (مولانا، حافظ، سعدی ...)

+ گزارش و چکیدهٔ جلسات، در کلوب مثنوی معنوی مولانا

>---------------========--------------<

توضیحات کلی دربارهٔ استفاده از برنامه‌ها: ( .: دانلود مستقیم توضیحات :. )

      1. گوش دادن به هر بخش از برنامه در همین صفحه، با کلیک بروی دکمه‌های پخش صدا.

      2. دانلود فایلهای صوتی: (به دوستان داخل ایران توصیه می‌کنیم ابتدا فایل‌ها را دانلود کنند سپس از روی کامپیوتر خود پخش کنند)

                                         الف. دانلود مستقیم:

                                    .: بخش اول :.             .: بخش دوم :.

                                     .: بخش سوم :.                      .: بخش چهارم :.

                                         ب.   دانلود از صفحه آرشیو کلی: به این صفحه مراجعه کنید:  صفحه آرشیو کلی

           فایل‌های صوتی هر جلسه، چند روز بعد از برگزاری آن، در صفحهٔ مخصوص آن جلسه و نیز در صفحهٔ آرشیو کلی قرار داده می‌شوند.

>-----------==================================================----------<

جلسه صد و سی و دوم:

      این جلسه در تاریخ یکشنبه 19 سپتامبر 2010 (28 شهریور 89) برگزار خواهد گردید. خبرنامهٔ این جلسه را بخوانید.

      دوستان تازه‌وارد، قبل از شرکت در جلسات آنلاین، فایل‌های جلسات ابتدایی و نیز صفحهٔ مقدمهٔ جلسات را گوش دهند و بخوانند.

مهم: جلسات در برنامهٔ Paltalk برگزار می‌گردد. راهنمای برنامهٔ پالتاک را با کلیک بروی اینجــا بخوانید، حتی اگر قبلاً از این برنامه استفاده کرده باشید. (نسخهٔ جدید برنامهٔ پالتاک را از صفحهٔ راهنمای پالتاک دانلود و نصب نمایید.)

----------------

برنامهٔ این جلسه: شرح و تفسیر ادامهٔ داستان جلسهٔ پیش و شرح رباعیاتی از مولانا 

(قسمت اول این داستان در جلسهٔ قبل گفته شده است.)

دفتر پنجم، بیت 3495 به بعد

رفتن امير خشم آلود براى گوشمال زاهد

         مير چون آتش شد و بر جست راست    گفت بنما خانه‏ى زاهد كجاست‏

         تا بدين گرز گران كوبم سرش               آن سر بى‏دانش مادر غرش‏

         او چه داند امر معروف از سگى            طالب معروفى است و شهرگى‏

         تا بدين سالوس خود را جا كند             تا به چيزى خويشتن پيدا كند

         كاو ندارد خود هنر الا همان                 كه تسلس مى‏كند با اين و آن‏

         مير بيرون جست دبوسى به دست       نيم شب آمد به زاهد نيم مست‏

         خواست كشتن مرد زاهد را ز خشم      مرد زاهد گشت پنهان زير پشم‏

         مرد زاهد مى‏شنيد از مير آن               زير پشم آن رسن تابان نهان‏

         گفت در رو گفتن زشتى مرد               آينه تاند كه رو را سخت كرد

         روى بايد آينه ‏وار آهنين                       تات گويد روى زشت خود ببين‏

حكايت مات كردن دلقك سيد شاه ترمذ را

         شاه با دلقك همى شطرنج باخت              مات كردش زود خشم شه بتاخت‏

         گفت شه شه و آن شه كبرآورش               يك يك از شطرنج مى‏زد بر سرش‏

         كه بگير اينك شهت اى قلتبان                    صبر كرد آن دلقك و گفت الامان‏

         دست ديگر باختن فرمود مير                      او چنان لرزان كه عور از زمهرير

         باخت دست ديگر و شه مات شد               وقت شه شه گفتن و ميقات شد

         بر جهيد آن دلقك و در كنج رفت                  شش نمد بر خود فگند از بيم تفت‏

         زير بالشها و زير شش نمد                        خفت پنهان تا ز زخم شه رهد

         گفت شه هى هى چه كردى چيست اين     گفت شه شه شه شه اى شاه گزين‏

         كى توان حق گفت جز زير لحاف                  با تو اى خشم آور آتش سجاف‏

         اى تو مات و من ز زخم شاه مات                 مى‏زنم شه شه به زير رختهات‏

         چون محله پر شد از هيهاى مير                   وز لگد بر در زدن وز دار و گير

         خلق بيرون جست زود از چپ و راست          كاى مقدم وقت عفو است و رضاست‏

         مغز او خشك است و عقلش اين زمان          كمتر است از عقل و فهم كودكان‏

         زهد و پيرى ضعف در ضعف آمده                  و اندر آن زهدش گشادى ناشده‏

         رنج ديده گنج ناديده ز يار                           كارها كرده نديده مزد كار

         مر و را درد و مصيبت اين بس است             كه در اين وادى پر خون بى‏كس است‏

         چشم پر درد و نشسته او به كنج                رو ترش كرده فرو افكنده لنج‏

         نه يكى كحال كاو را غم خورد                      نى‏ش عقلى كه به كحلى پى برد

         اجتهادى مى‏كند با حزر و ظن                      كار در بوك است تا نيكو شدن‏

         ز آن رهش دور است تا ديدار دوست             كاو نجويد سر رئيسيش آرزوست‏

         ساعتى او با خدا اندر عتاب                        كه نصيبم رنج آمد زين حساب‏

         ساعتى با بخت خود اندر جدال                    كه همه پران و ما ببريده بال‏

         هر كه محبوس است اندر بو و رنگ               گر چه در زهد است باشد خوش تنگ‏

         تا برون نايد از اين تنگين مناخ                      كى شود خويش خوش و صدرش فراخ‏

         زاهدان را در خلا پيش از گشاد                    كارد و استره نشايد هيچ داد

         كز ضجر خود را بدراند شكم                       غصه‏ى آن بى‏مراديها و غم‏

انداختن مصطفى عليه السلام خود را از كوه حرى از وحشت دير نمودن جبرئيل عليه السلام و نمودن جبرئيل عليه السلام خود را به وى كه مينداز ترا دولتها در پيش است‏

          مصطفى را هجر چون بفراختى               خويش را از كوه مى‏انداختى‏

         تا بگفتى جبرئيلش هين مكن                 كه ترا بس دولت است از امر كن‏

         مصطفى ساكن شدى ز انداختن            باز هجران آوريدى تاختن‏

         باز خود را سر نگون از كوه او                  مى‏فگندى از غم و اندوه او

         باز خود پيدا شدى آن جبرئيل                 كه مكن اين اى تو شاه بى‏بديل‏

         همچنين مى‏بود تا كشف حجاب              تا بيابيد آن گهر را او ز جيب‏

         بهر هر محنت چو خود را مى‏كشند          اصل محنتهاست اين چونش كشند

         از فدايى مردمان را حيرتى است             هر يكى از ما فدايى سيرتى است‏

         اى خنك آن كه فدا كردست تن               بهر آن كار زد فداى آن شدن‏

         هر يكى چون كه فدايى فنى است          كاندر آن ره صرف عمر و كشتنى است‏

         بارى اين مقبل فداى اين فن است          كاندر او صد زندگى در كشتن است‏

         عاشق و معشوق و عشقش بر دوام       در دو عالم بهره‏مند و نيك نام‏

         يا كرامى ارحموا اهل الهوى                   شانهم ورد التوى بعد التوى‏

         عفو كن اى مير بر سختى او                  در نگر در درد و بد بختى او

         تا ز جرمت هم خدا عفوى كند                زلتت را مغفرت در آگند

         تو ز غفلت بس سبو بشكسته‏اى           در اميد عفو دل در بسته‏اى‏

         عفو كن تا عفو يابى در جزا                   مى‏شكافد مو قدر اندر سزا

جواب گفتن امير مر آن شفيعان را و همسايگان زاهد را كه گستاخى چرا كرد و سبوى ما را چرا شكست من در اين باب شفاعت قبول نخواهم كرد كه سوگند خورده‏ام كه سزاى او را بدهم‏

          مير گفت او كيست كو سنگى زند         بر سبوى ما سبو را بشكند

         چون گذر سازد ز كويم شير نر              ترس ترسان بگذرد با صد حذر

         بنده‏ى ما را چرا آزرد دل                      كرد ما را پيش مهمانان خجل‏

         شربتى كه به ز خون اوست ريخت        اين زمان همچون زنان از ما گريخت‏

         ليك جان از دست من او كى برد            گير همچون مرغ بالا بر پرد

         تير قهر خويش بر پرش زنم                  پر و بال مرده ريگش بر كنم‏

         گر رود در سنگ سخت از كوششم       از دل سنگش كنون بيرون كشم‏

         من برانم بر تن او ضربتى                    كه بود قوادگان را عبرتى‏

         با همه سالوس با ما نيز هم                داد او و صد چو او اين دم دهم‏

         خشم خون خوارش شده بد سركشى   از دهانش مى‏برآمد آتشى‏

دوم بار دست و پاى امير را بوسيدن و لابه كردن شفيعان و همسايگان زاهد

          آن شفيعان از دم هيهاى او                  چند بوسيدند دست و پاى او

         كاى امير از تو نشايد كين كشى            گر بشد باده تو بى‏باده خوشى‏

         باده سرمايه ز لطف تو برد                    لطف آب از لطف تو حسرت خورد

         پادشاهى كن ببخشش اى رحيم          اى كريم ابن الكريم ابن الكريم‏

         هر شرابى بنده‏ى اين قد و خد             جمله مستان را بود بر تو حسد

         هيچ محتاج مى گلگون نه‏اى                ترك كن گلگونه تو گلگونه‏اى‏

         اى رخ چون زهره‏ات شمس الضحى      اى گداى رنگ تو گلگونه‏ها

         باده كاندر خنب مى‏جوشد نهان            ز اشتياق روى تو جوشد چنان‏

         اى همه دريا چه خواهى كرد نم           وى همه هستى چه مى‏جويى عدم‏

         اى مه تابان چه خواهى كرد گرد           اى كه مه در پيش رويت روى زرد

         تو خوش و خوبى و كان هر خوشى       تو چرا خود منت باده كشى‏

         تاج كرمناست بر فرق سرت                 طوق أَعْطَيْناكَ آويز برت‏

         جوهر است انسان و چرخ او را عرض      جمله فرع و پايه‏اند و او غرض‏

         اى غلامت عقل و تدبيرات و هوش         چون چنينى خويش را ارزان فروش‏

         خدمتت بر جمله هستى مفترض          جوهرى چون نجده خواهد از عرض‏

         علم جويى از كتبها اى فسوس            ذوق جويى تو ز حلوا اى فسوس‏

         بحر علمى در نمى پنهان شده             در سه گز تن عالمى پنهان شده‏

         مى چه باشد يا سماع و يا جماع           تا بجويى زو نشاط و انتفاع‏

         آفتاب از ذره‏اى شد وام خواه                 زهره‏اى از خمره‏اى شد جام خواه‏

         جان بى‏كيفى شده محبوس كيف          آفتابى حبس عقده اينت حيف‏

باز جواب گفتن امير ايشان را

          گفت نه نه من حريف آن ميم                من به ذوق اين خوشى قانع نيم‏

         من چنان خواهم كه همچون ياسمين     كژ همى‏گردم چنان گاهى چنين‏

         وارهيده از همه خوف و اميد                 كژ همى‏گردم به هر سو همچو بيد

         همچو شاخ بيد گردان چپ و راست       كه ز بادش گونه گونه رقصهاست‏

         آن كه خو كردست با شادى مى           اين خوشى را كى پسندد خواجه هى‏

         انبيا ز آن زين خوشى بيرون شدند         كه سرشته در خوشى حق بدند

         ز انكه جانشان آن خوشى را ديده بود    اين خوشيها پيششان بازى نمود

         با بت زنده كسى چون گشت يار          مرده را چون در كشد اندر كنار

تفسير اين آيت كه وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوانُ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ‏كه در و ديوار و عرصه‏ى آن عالم و آب و كوزه و ميوه و درخت همه زنده‏اند و سخن گوى و سخن شنو و جهت آن فرمود مصطفى عليه السلام كه الدنيا جيفه و طلابها كلاب و اگر آخرت را حيات نبودى آخرت هم جيفه بودى، جيفه را براى مردگيش جيفه گويند نز براى بوى زشت و فرخجى

          آن جهان چون ذره ذره زنده‏اند             نكته دانند و سخن گوينده‏اند

         در جهان مرده‏شان آرام نيست            كاين علف جز لايق انعام نيست‏

         هر كه را گلشن بود بزم و وطن            كى خورد او باده اندر گولخن‏

         جاى روح پاك عليين بود                     كرم باشد كش وطن سرگين بود

         بهر مخمور خدا جام طهور                   بهر اين مرغان كور اين آب شور

         هر كه عدل عمرش ننمود دست          پيش او حجاج خونى عادل است‏

         دختران را لعبت مرده دهند                 كه ز لعب زندگان بى‏آگهند

         چون ندارند از فتوت زور و دست           كودكان را تيغ چوبين بهتر است‏

         كافران قانع به نقش انبيا                    كه نگاريده‏ست اندر ديرها

         ز آن مهان ما را چو دور روشنى است   هيچ‏مان پرواى نقش سايه نيست‏

         اين يكى نقشش نشسته در جهان     و آن دگر نقشش چو مه در آسمان‏

         اين دهانش نكته گويان با جليس         و آن دگر با حق به گفتار و انيس‏

         گوش ظاهر اين سخن را ضبط كن        گوش جانش جاذب اسرار كن‏

         چشم ظاهر ضابط حليه‏ى بشر           چشم سر حيران ما زاغَ البصر

         پاى ظاهر در صف مسجد صواف          پاى معنى فوق گردون در طواف‏

         جزو جزوش را تو بشمر همچنين         اين درون وقت و آن بيرون حين‏

         اين كه در وقت است باشد تا اجل       و آن دگر يار ابد قرن ازل‏

         هست يك نامش ولى الدولتين           هست يك نعتش امام القبلتين‏

         خلوت و چله بر او لازم نماند               هيچ غيمى مر و را غايم نماند

         قرص خورشيد است خلوت خانه‏اش     كى حجاب آرد شب بيگانه‏اش‏

         علت و پرهيز شد بحران نماند             كفر او ايمان شد و كفران نماند

         چون الف از استقامت شد به پيش       او ندارد هيچ از اوصاف خويش‏

         گشت فرد از كسوه‏ى خوهاى خويش    شد برهنه جان به جان افزاى خويش‏

         چون برهنه رفت پيش شاه فرد            شاهش از اوصاف قدسى جامه كرد

         خلعتى پوشيد از اوصاف شاه              بر پريد از چاه بر ايوان جاه‏

         اين چنين باشد چو دردى صاف گشت   از بن طشت آمد او بالاى طشت‏

         در بن طشت ار چه بود او دردناك          شومى آميزش اجزاى خاك‏

         يار ناخوش پر و بالش بسته بود            ور نه او در اصل بس برجسته بود

         چون عتاب اهْبِطُوا انگيختند                 همچو هاروتش نگون آويختند

         بود هاروت از ملاك آسمان                   از عتابى شد معلق همچنان‏

         سر نگون ز آن شد كه از سر دور ماند    خويش را سر ساخت و تنها پيش راند

         آن سبد خود را چو پر از آب ديد            كرد استغنا و از دريا بريد

         بر جگر آبش يكى قطره نماند              بحر رحمت كرد و او را باز خواند

         رحمتى بى‏علتى بى‏خدمتى               آيد از دريا مبارك ساعتى‏

         اللَّه اللَّه گرد دريا بار گرد                      گر چه باشند اهل دريا بار زرد

         تا كه آيد لطف بخشايش‏گرى               سرخ گردد روى زرد از گوهرى‏

         زردى رو بهترين رنگهاست                   ز انكه اندر انتظار آن لقاست‏

         ليك سرخى بر رخى كان لامع است     بهر آن آمد كه جانش قانع است‏

         كه طمع لاغر كند زرد و ذليل               نيست او از علت ابدان عليل‏

         چون ببيند روى زرد بى‏سقم               خيره گردد عقل جالينوس هم‏

         چون طمع بستى تو در انوار هو           مصطفى گويد كه ذلت نفسه‏

         نور بى‏سايه لطيف و عالى است         آن مشبك سايه‏ى غربالى است‏

         عاشقان عريان همى‏خواهند تن          پيش عنينان چه جامه چه بدن‏

         روزه داران را بود آن نان و خوان            خر مگس را چه ابا چه ديگدان‏

دگر بار استدعاى شاه از اياز كه تاويل كار خود بگو و مشكل منكران را و طاعنان را حل كن كه ايشان را در آن التباس رها كردن مروت نيست‏