.: خبـرنامه :.

 بدین ترتیب در لیست خبرنامهٔ سایت قرار می‌گیرید و هرگونه خبر جدید و برنامهٔ تازه‌ای که ارائه شود، از طریق پست الکترونیکتان به اطلاعتان خواهد رسید.

    توجه: در صورتیکه سیستم ارسال خبرنامه، پیام "بروز خطا" می‌دهد، ایمیل خود را در بخش "پیامها" در پایین این صفحه بگذارید و تقاضای عضویت بنویسید. یا اینکه یک ایمیل با موضوع Molana Newsletter به آدرس Panevis@yahoo.com ارسال نمایید.

    خبرنامه‌ها معمولاًً سه‌شنبه‌ها یا چهارشنبه‌ها و با عنوان Newsletter از طرف Panevis به ایمیل شما ارسال می‌شود. چنانچه آنها را در فولدر Inbox خود دریافت نمی‌کنید، فولدر Bulk ، Spam یا Junk خود را چک نمایید.

     برای اینکه مطمئن شوید خبرنامه‌ها دریافت می‌کنید لازم است آدرس ایمیل مخصوص خبرنامه یعنی Panevis.Newsletter@Gmail.com را به بخش AddressBook یا Contacts (دفترچه آدرس دوستانتان) بیافزایید(Add کنید).

    اعضای جدید، حتماْ فایل صدای جلسات گذشته (بخصوص جلسهٔ اول تا دوازدهم) را گوش دهند. مباحث این جلسات بهم مرتبطند. آرشیو صدای ضبط شدهٔ جلسات گذشته همراه با متن مورد بررسی، در صفحه آرشیو آمده است. 

+ جدیدترین خبرنامه

+ آرشیو صوتی و متن

+ صفحه اصلی جلسات شرح مثنوی

+ صفحه اصلی کل جلسات (مولانا، حافظ، سعدی ...)

+ گزارش و چکیدهٔ جلسات، در کلوب مثنوی معنوی مولانا

>---------------========--------------<

توضیحات کلی دربارهٔ استفاده از برنامه‌ها: ( .: دانلود مستقیم توضیحات :. )

      1. گوش دادن به هر بخش از برنامه در همین صفحه، با کلیک بروی دکمه‌های پخش صدا.

      2. دانلود فایلهای صوتی: (به دوستان داخل ایران توصیه می‌کنیم ابتدا فایل‌ها را دانلود کنند سپس از روی کامپیوتر خود پخش کنند)

                                         الف. دانلود مستقیم:

                                    .: بخش اول :.             .: بخش دوم :.

                                     .: بخش سوم :.                      .: بخش چهارم :.

                                         ب.   دانلود از صفحه آرشیو کلی: به این صفحه مراجعه کنید:  صفحه آرشیو کلی

           فایل‌های صوتی هر جلسه، چند روز بعد از برگزاری آن، در صفحهٔ مخصوص آن جلسه و نیز در صفحهٔ آرشیو کلی قرار داده می‌شوند.

>-----------==================================================----------<

جلسه صد و سی و هفتم:

      این جلسه در تاریخ جمعه پنجم اکتبر 2010 (14 آبان 89) برگزار گردید. جزئیات بیشتر را در خبرنامهٔ این جلسه بخوانید.

      دوستان تازه‌وارد، قبل از شرکت در جلسات آنلاین، فایل‌های جلسات ابتدایی و نیز صفحهٔ مقدمهٔ جلسات را گوش دهند و بخوانند.

مهم: جلسات در برنامهٔ Paltalk برگزار می‌گردد. راهنمای برنامهٔ پالتاک را با کلیک بروی اینجــا بخوانید، حتی اگر قبلاً از این برنامه استفاده کرده باشید. (نسخهٔ جدید برنامهٔ پالتاک را از صفحهٔ راهنمای پالتاک دانلود و نصب نمایید.)

----------------

برنامهٔ این جلسه: 1. تتمهٔ تفسیر داستان جلسهٔ پیش 2. شرح داستان "آمدن دوستان به بيمارستان جهت پرسش ذو النون مصرى" که متن آن در زیر آمده است. 3. شرح مختصر غزل شمارهٔ 1316 از دیوان شمس تبریزی

دفتر دوم، بيت 1386

          آب گفت آلوده را در من شتاب               گفت آلوده كه دارم شرم از آب‏

         گفت آب اين شرم بى‌‏من كى رود          بى‏‌من اين آلوده زايل كى شود

         ز آب هر آلوده كاو پنهان شود                الحياء يمنع الإيمان بود

         دل ز پايه‌‏ى حوض تن گلناك شد            تن ز آب حوض دلها پاك شد

         گرد پايه‌‏ى حوض دل گرد اى پسر           هان ز پايه‏‌ى حوض تن مى‌‏كن حذر

         بحر تن بر بحر دل بر هم زنان                 در ميانشان بَرْزَخٌ لا يبغيان‏

         گر تو باشى راست ور باشى تو كژ         پيشتر مى‌‏غژ بدو واپس مغژ

         پيش شاهان گر خطر باشد به جان         ليك نشكيبد از او با همتان‏

         شاه چون شيرين‏تر از شكر بود              جان به شيرينى رود خوشتر بود

         اى ملامت گر سلامت مر ترا                  اى سلامت جو تويى واهى العرى‏

         جان من كوره ست با آتش خوش است    كوره را اين بس كه خانه‌‏ى آتش است‏

         همچو كوره عشق را سوزيدنى است      هر كه او زين كور باشد كوره نيست‏

         برگ بى‌‏برگى ترا چون برگ شد              جان باقى يافتى و مرگ شد

         چون ترا غم شادى افزودن گرفت            روضه‌‏ى جانت گل و سوسن گرفت‏

         آن چه خوف ديگران آن امن تست           بط قوى از بحر و مرغ خانه سست‏

         باز ديوانه شدم من اى طبيب                باز سودايى شدم من اى حبيب‏

         حلقه‏‌هاى سلسله‌‏ى تو ذو فنون            هر يكى حلقه دهد ديگر جنون‏

         داد هر حلقه فنونى ديگر است              پس مرا هر دم جنونى ديگر است‏

         پس فنون باشد جنون اين شد مثل         خاصه در زنجير اين مير اجل‏

         آن چنان ديوانگى بگسست بند              كه همه ديوانگان پندم دهند

 
آمدن دوستان به بيمارستان جهت پرسش ذو النون مصرى‏ 

         اين چنين ذو النون مصرى را فتاد            كاندر او شور و جنونى نو بزاد

         شور چندان شد كه تا فوق فلك             مى‌‏رسيد از وى جگرها را نمك‏

         هين منه تو شور خود اى شوره خاك       پهلوى شور خداوندان پاك‏

         خلق را تاب جنون او نبود                      آتش او ريشهاشان مى‌‏ربود

         چون كه در ريش عوام آتش فتاد            بند كردندش به زندانى نهاد

         چون كه حكم اندر كف رندان بود             لاجرم ذو النون در زندان بود

         يك سواره مى‌‏رود شاه عظيم                در كف طفلان چنين در يتيم‏

         در چه دريا نهان در قطره‌‏اى                   آفتابى مخفى اندر ذره‌‏اى‏

         آفتابى خويش را ذره نمود                    و اندك اندك روى خود را بر گشود

         جمله‏‌ى ذرات در وى محو شد               عالم از وى مست گشت و صحو شد

         چون قلم در دست غدارى بود               بى‌‏گمان منصور بر دارى بود

         چون سفيهان راست اين كار و كيا         لازم آمد يَقْتُلُونَ الأنبياء

         يوسفان از رشك زشتان مخفيند            كز عدو خوبان در آتش مى‏زيند

         يوسفان از مكر اخوان در چه‏اند              كز حسد يوسف به گرگان مى‏دهند

         از حسد بر يوسف مصرى چه رفت          اين حسد اندر كمين گرگى است زفت‏

         لاجرم زين گرگ يعقوب حليم                 داشت بر يوسف هميشه خوف و بيم‏

         گرگ ظاهر گرد يوسف خود نگشت         اين حسد در فعل از گرگان گذشت‏

         صد هزاران گرگ را اين مكر نيست          عاقبت رسوا شود اين گرگ بيست‏

         ز انكه حشر حاسدان روز گزند              بى‏گمان بر صورت گرگان كنند

         حشر پر حرص خس مردار خوار             صورت خوكى بود روز شمار

         زانيان را گند اندام نهان                        خمر خواران را بود گند دهان‏

         گند مخفى كان به دلها مى‏رسيد           گشت اندر حشر محسوس و پديد

         بيشه‌‏اى آمد وجود آدمى                      بر حذر شو زين وجود ار ز آن دمى‏

         در وجود ما هزاران گرگ و خوك              صالح و ناصالح و خوب و خشوك‏

         حكم آن خور است كان غالبتر است       چون كه زر بيش از مس آيد آن زر است‏

         سيرتى كان بر وجودت غالب است         هم بر آن تصوير حشرت واجب است‏

فهم كردن مريدان كه ذو النون ديوانه نشده است قاصد كرده است‏ 

         دوستان در قصه ‏ى ذو النون شدند          سوى زندان و در آن رايى زدند

         كاين مگر قاصد كند يا حكمتى است       او در اين دين قبله‏اى و آيتى است‏

         دور دور از عقل چون درياى او                 تا جنون باشد سفه فرماى او

         حاش لله از كمال جاه او                       كابر بيمارى بپوشد ماه او

         او ز شر عامه اندر خانه شد                  او ز ننگ عاقلان ديوانه شد

         او ز عار عقل كند تن پرست                  قاصدا رفته ست و ديوانه شده ست‏

         كه ببنديدم قوى و ز ساز گاو                 بر سر و پشتم بزن وين را مكاو

         تا ز زخم لخت يابم من حيات                چون قتيل از گاو موسى اى ثقات‏

         تا ز زخم لخت گاوى خوش شوم            همچو كشته‏ى گاو موسى گش شوم‏

         زنده شد كشته ز زخم دم گاو               همچو مس از كيميا شد زر ساو

         كشته بر جست و بگفت اسرار را          وا نمود آن زمره‏ى خون‏خوار را

         گفت روشن كاين جماعت كشته‏اند        كاين زمان در خصمى‏ام آشفته‏اند

         چون كه كشته گردد اين جسم گران       زنده گردد هستى اسرار دان‏

         جان او بيند بهشت و نار را                    باز داند جمله‏ى اسرار را

         وا نمايد خونيان ديو را                          وا نمايد دام خدعه و ريو را

         گاو كشتن هست از شرط طريق            تا شود از زخم دمش جان مفيق‏

         گاو نفس خويش را زوتر بكش                تا شود روح خفى زنده و بهش‏

رجوع به حكايت ذو النون‏ 

         چون رسيدند آن نفر نزديك او               بانگ بر زد هى كيانيد اتقوا

         با ادب گفتند ما از دوستان                  بهر پرسش آمديم اينجا به جان‏

         چونى اى درياى عقل ذو فنون             اين چه بهتان است بر عقلت جنون‏

         دود گلخن كى رسد در آفتاب               چون شود عنقا شكسته از غراب‏

         وامگير از ما بيان كن اين سخن            ما محبانيم با ما اين مكن‏

         مر محبان را نشايد دور كرد                 يا به رو پوش و دغل مغرور كرد

         راز را اندر ميان آور شها                      رو مكن در ابر پنهانى مها

         ما محب و صادق و دل خسته‏ايم          در دو عالم دل به تو در بسته‏ايم‏

         فحش آغازيد و دشنام از گزاف              گفت او ديوانگانه زى و قاف‏

         بر جهيد و سنگ پران كرد و چوب          جملگى بگريختند از بيم كوب‏

         قهقهه خنديد و جنبانيد سر                 گفت باد ريش اين ياران نگر

         دوستان بين، كو نشان دوستان            دوستان را رنج باشد همچو جان‏

         كى كران گيرد ز رنج دوست دوست       رنج مغز و دوستى آن را چو پوست‏

         نه نشان دوستى شد سر خوشى        در بلا و آفت و محنت كشى‏

         دوست همچون زر بلا چون آتش است    زر خالص در دل آتش خوش است‏

 امتحان كردن خواجه‌‏ى لقمان زيركى لقمان را

نظرات دوستان:

 kiyankimya:
 
باسلام :

چونكه حكم اندر كف رندان بود
لاجرم ذوالنون درزندان بود

چون قلم دردست عذاري بود
بي گمان منصور برداري بود

چون سفيههان راست اين كاروكيا
لازم آمد يقتلون الانبيا

دراين ابيات چند موضوع قابل تامل است اول اينكه درطول تاريخ هميشه حاكمان ظالم وسفيهاني اسير نفس وهويت فكري بوده اند كه باعث زنداني شدن وبرسر دار رفتن وكشته شدن حقيقت وروشنائي بوده اند .
وديگر اينكه علت تمام اين ظلمها راميتوان يك خصوصيت نفس (يعني حسد)دانست .
يوسفان ازمكراخوان در چه اند
كزحسد يوسف به گرگان مي دهند

اما علي رغم تمام اين ناملايمتها وسختيهائي كه برسر حقيقت
مي اورند ميتوان گفت كه :
چون كه كشته گردداين جسم گران
زنده گرددهستي اسراردان

ونيز درراه طريقت وسلوك بايد نفس وهواهاي نفساني كشته شودتا
سعادت وحقيقت پيداگردد.
گاونفس خويش رازودتر بكش
تاشودروح خفي زنده وبهش
 

پنیر:

یکی از تفسیر های \"دیگر\" برای این داستان این است:
ذالنون مصری: من و تو
مردم: کسانی که ما را دیوانه میپندارند و ما جلوی آن ها از خود هویت نساخته ایم؛ زیرا همه اشان ما را دیوانه میپندارند و احمق میدانند؛
مریدان: دوستان ما در خودشناسی؛ همان کسانی که ما شاید جلوی آن ها از خودمان هویت ساخته باشیم؛
سنگ زدن به مریدان:
با دوستان خودشناس خود قطع ارتباط کنیم؛ و با آنان دوستی امان را تمام کنیم
مثلا چند مدت برویم سفر...
یا اینکه با آن ها حرف نزنیم.
زیرا همینکه خواستیم با آن ها ارتباط برقرار کنیم؛ ناخود آگاه انگار مجبوریم هویت پنداری امان را به آنان نمایش دهیم؛ ولی وقتی به آنان سنگ بزنیم آیا باز هم ذهنم درگیر این خواهد بود که جلویش نقش بازی کنم!؟
مثلا من دوستی دارم که هم کلاسی ام است؛ من فقط به او جلسات مثنوی را داده ام؛ حالا با او قهرم! زیرا گویا او طلب کار من است! خودش پندار باز است و یک ذره خلوص ندارد؛ اما دلش میخواهد ادای یک انسان \"مثنوی عمل بکن\" را در بیاورد! منم دقیقا همینطور! پس چه بهتر که ارتباط نداشته باشیم...(کاملا قطع!)
البته اگر آدم کسی را ببیند که واقعا صاف باشد؛ آنگاه قطع ارتباط لزومی ندارد؛ سنگ انداختن لزومی ندارد
مثال: زهرا؛ دوست دختر 5 ساله ی من! کاملا صاف است...