tabkom
 از دیدگاه دنیایی و بیرونی قوچ نماد تصورات اعتباری و شکل دهنده هویت‌ فکری ماست که آن را در پی خود میکشیم و جزو دارایی های ارزشی ما هستند اما چون با ما و از درون ما نیستند و ما آنها را به اجبار به خود بسته ایم، سخت آسیب پذیر و در معرض زوال قرار دارند، اینجاست که با دزدها روبرو میشویم، افرادی با همین مرضهای ما که مثلا تئوری مرا میدزدد تا آنرا به نفع خود در معرض فروش بگذارد و وقتی من میفهمم و مچ او را میگیرم چون از جنس او هستم و حال مرا میداند و میداند نیازم چیست ازین نقطه ضعف من استفاده میکند و مرا بدنبال شکاری چاق و چله‌تر در چاه جاه البته با ریسمان طمع سرنگون میکند .
از جنبه درونی هم رفت و آمدها و بازیهای بی پایان ذهن را تداعی میکند و بیانگر این است که وجود درونی من انسان چگونه دستخوش رفت و برگشتها و دزدیهای ذهنی میشود .
در پایان توصیه به حزم یکجور توصیه به خودآگاهی و مراقبه دائمی میباشد، باشد که گرفتار دزدان نشویم.

ای دل اگر عاشقی طالب دلدار باش
بر در دل روز و شب منتظر یار باش

پاینده و یابنده باشید .


---

 morteza deyanatdar

با سلام و عرض ادب و احترام
مرتضی میگه:
در حکایت فوق بر شخص سالک و رونده دو جیز واجب است:
پرهیز از غفلت وپرهیز از طمع.
لازمه این دوچیز حزم و احتیاط است.
در برداشتی دیگر سالک اگر جذبه ای و یا حالت خوشی را از دست داد به دنبال آن نگردد و نرود در غیر این صورت نفس او را رها نکرده و تا داشته های دیگر او را نگیرد و به قعر چاه نفرستد رها نمی کند.

آنچه میگویم بقدر فهم من
مردم اندر حسرت فهم سخن

این هم بهانه ای بود برای حضور.


-----
ميلاد

طمع وا‍ژه ايست كه نفس از آن جان ميگيرد و رشد ميكند
بیشتر زمین خوردنهای عقل آنجا است که برق طمع، جستن می کند
به نظر بنده قناعت مايه اصلي راز زندگانيست كه ما از آن قافليم...

-----
meisam

 فرد دارنده قچ کسی است که با عقل دوراندیش و مصلحت نگر خود در جستجوی شادی و لذت است، ( شادی را دور از خود و در بیرون جستجو میکند). به همین دلیل قچ را با واسطه طناب می کشد (قچ جز وجود او نیست). لذتی که او بدان دل خوش کرده با نخی سست به او وصل است که بزودی پاره می شود و آن لذت عاریتی را از دست میدهد. بنابراین بعد از اینکه به مطلوب خود نمیرسد( قچ خود را از دست داده و از این موضوع ناراحت است) باز برای \"شکار کردن\" لذت عزمی مجدد میکند ( غافل از اینکه لذت وقتی می آید که خواست وآرزویی در میان نباشد و فرد در فکر شکار کردن چیزی نباشد). و فعل خواستن به او می گوید که اگر تلاش کنی هم لذت از دست داده را کسب خواهی کرد هم شادی مضاعفی کسب می کنی، به این ترتیب خود را در چاه خواستن و شکار کردن گرفتار کرده و نه تنها به لذتی نمیرسد بلکه بقیه دارایی خود(لباس های خود) را هم از دست می دهد. در پایان مولانا( با گفتن \"در خدا بگريز و وا ره ز آن دغا \" ) مستی را دوای آن میداند، تا دنبال شادی نگردیم. زیرا کسی دنبال شادی میگردد که به وضعیت حال خود قانع نیست و میخواهد حالتی بهتر از اکنون داشته باشد. ولی اگر انسان مست باشد به وضعیت کنونی خود راضی است بنابراین دنبال اینکه وضعیت خود را تغییر دهد نیست.

----
نام: وفادار

 با سلام و عرض خسته نباشید

لحظه ای غفلت ممکن است موجب از دست رفتن تقوی و اندوخته های معنوی توسط نفس اماره شود . لذا همواره برای دوری از لطمات نفس اماره باید با حواس جمع (با یاد خدا) نفس اماره را کنترل کرد.

اعوذ بالله ....

----