azad
پدر سمبل روح کل و پند وی ندای روح است که به دختر حویش پند می دهد و او هم ندا را میشنود ولی چون با عقل جزئی میشنود و ادراک حاصل نمی گردد مراد نفس که همان شوی بی نسب باشد حاصل می گردد چرا که چشم که دریچه بینایی و ادراک است بسته و لذت و شهوت عقلانی جولاندار است


---------

 میثم:
 شوهر نماد نفس و پدر نماد فطرت است، دختر نماد انسان است که هم قوه فطرت دارد هم قوه نفس ولی بعلت بی تقوایی آلوده به نفس می شود، دختر در دوران کودکی قوه فطرتش قوی بوده و قوه نفسش ضعیف، اما در دوران بعد از بلوغ هر دو نیرو وجود دارد (همچنانکه موسی و فرعون یا گنج و مار با همند). پس انسان بالغ شده هم قوه نفس دارد هم قوه فطرت.
حال با وجود داشتن این دو قوه این سوال پیش می آید که چه کسی با فطرت خود همنشین است و چه کسی با نفس.
در صورتی انسان از نفس خلاص می شود که: وقتی که نفس \"سهوا\" بیاید (مثل اینکه انسان سهوا می ترسد و ...) در این صورت انسان با داشتن فطرت، نفس را می بیند حال در سر دو راهی قرار می گیرد(عالم برزخ) اگر حق را بر مصلحت خود ترجیح دهد(تقوی)، و همنشینی فطرت را اختیار کند حکمت به او اشراق می شود و از شر نفس خلاصی می یابد و وارد بهشت می شود. اما به این دلیل گفته اند \"لا رهبانیت فی الاسلام\" . زیرا هر چه \"مار\" فرد باتقوا بیشتر باشد درجات بالاتری از بهشت بر او نائل می شود. اما اگر رهبانیت اختیار کند آن درجات بالا بر او اشراق نمی شود.
ولی اگر انسان در این دو راهی (برزخ) مصلحت را بر حق ترجیح دهد(عقل مصلحت نگر) و همنشین نفس شود(\"وقت حرص و وقت خشم و كارزار\" ) نیروی فطرت خود را بتدریج ضعیف تر می کند و در لحظه \"نزول\" نیروی نفسش قویتر از نیروی فطرتش است بنابراین به نتیجه عمل خود که فرزند \"مظلمه\" است میرسد و وارد جهنم می شود . (قصهء آن دباغ كي در بازار عطاران از بوي عطر و مشك بيهوش و رنجور شد)
نيست هر عقلى حقيرى پايدار وقت حرص و وقت خشم و كارزار
مثال: اگر انسان عصبانی شود و بعد از عصبانی شدنش بخواهد تا آرام شود، انجام چنین کاری برایش سخت است. ولی اگر انسان عصبانی نباشد و زمینه عصبانیت هم فراهم باشد، حال راحت تر می تواند عصبانی نشود.

----------

morteza deyanatdar
 با سلام و عرض ادب و احترام
مرتضی میگه:
از این داستان البته بزعم بنده اینطور استنباط می شود که:
فرد سالک و رهرو همیشه باید در حال مواظبت و مراقبه باشد.
از آنطرف نفس قسم خورده انسان هم در حال مواظبت و مترصد آن است که فرصتی بدست آورد تا زهرش را بریزد پس حتی در بدست آوردن حالات خوش روانی به فرد سالک و رهرو کمک میکند و او را به اوج لذت روانی می رساند این در حالی است که انسان فکر می کند که این جذبه و حالت خوش به سعی و کوشش خودش بوده و چنان مغرور می گردد تا آنجا که نفسی را که تنگا تنگ خود دارد نادیده می گیرد وحتی فراموش می کند.
او در اینجا چنان به خود مشغول می شود که نصیحتهای پیر و پدر روحانی خود را از یاد می برد و در اوج جذبه چنان در خود است که از نفس غافل میگردد و نفس پدر سوخته هم که در کمینگاه است دست به کار شده وضربه آخر را میزند وسپس او را با ولد خلف خود رها کرده که این ولد خلف تا آخر عمر وبال جان و روح و روان شخص سالک میگردد.
پس نتیجه می گیریم که انسان تا آخرین لحظه عمر احتیاج به مراقبه دارد حتی اگر به اشراف و اشراق کامل رسیده باشد.

آنچه می گویم بقدر فهم من
مردم اندر حسرت فهم سخن

همین!!!
------------

نام: delbar72
متن_پیام_درباره_برنامه_144: ...وصیت کردن پدر دختر را که خود را نگه دار تا حامله نشوی...

هرگاه ما بدانیم هویت چیزی پنداری و نایافتنی است؛ مشکلمان حل است؛ اما آیا مگر نفس میگذار که ما بفهمیم او پنداری است؟؟ آیا نفس بیکار مینشیند تا ما بفهمیم که پنداری است؟؟ هرگز!
او با شیوه های گوناگون هویت را در درون ضمیر ناخود آگاهمان القا میکند و او را به عنوان موجودی واقعی به ما می قبولاند! طوری که شصتمان هم خبر دار نمیشود؛
شصت ما وقتی خبر دار میشود که در لجن زار نفس داریم دست و پا میزنیم؛ و احساس میکنیم حالمان به شدت خراب است؛(هنگام تولد فرزند آن شوهر ناهم شأن توسط ما! و رنج های بعد از آن)
نکته ی بسیار مهم داستان این است که پنداری بودن هویت در بسیاری از شرایط بر ما پنهان میشود؛ و نفس هویت را در آن شرایط به ما میقبولاند؛ مثلا در هنگام ملامت کردن \"خود\"؛ و در هنگام خشم ورزیدن برای آرام کردن \"خود\" در هر دوی این موردها؛ واقعی بودن هویت به شدت به ما القا میشود و متأسفانه در این شرایط واقف شدن به این موضوع که هویت ناواقعی و ساختگی است؛ سخت میشود (هنگام شهوت داشتن ما و شوهر ناهم شأن)
در چنین شرایطی ما از نفس حامله میشویم و متأسفانه محصول نفس در ما به ثمر می نشیند که محصول نفس چیزی نیست جز مورد زیر:
\"واقعی پنداشتن هویت و فراموش کردن اینکه هویت پنداری است\"
هرچه قدر که ما بیشتر در چنین شرایط شهوتی قرار بگیریم؛ محصول نفس در ما بیشتر تولید میشود؛ یعنی اینکه ما بیشتر هویت را واقعی میپنداریم.
سوال: منظور از شرایط شهوتی چیست؟
جواب: شرایطی که باعث شود محصول نفس در ما به تعداد زیاد تولید شود؛ توجه کنید محصول نفس چه بود؛ این بود که ما وقوف خود را بر پنداری بودن نفس از دست بدهیم؛ پس هر شرایطی که باعث میشود ما وقوف خود را بر پنداری بودن نفس از دست بدهیم؛ یک شرایط شهوتی است؛ مثلا وقتی ما به این فکر میکنیم که دوستمان چگونه در مورد ما فکر میکند؛ آیا ما را فردی آگاه میپندارد یا نه؟ آیا ما را دوست دارد یا برعکس از ما متنفر است؟ آیا نقش هایی که برایش بازی کرده ام؛ خوب مؤثر افتاده یا نه؟ از فردا چه نقشی جلویش بازی کنم مؤثرتر است؟ وقتی همه ی این جملات در ذهن ما در حال چرخش هستند؛ آیا یک لحظه هم به این توجه داریم که هویت یک پندار است؛ ولی ما آنرا واقعی میدانیم؟ هرگز! در چنین شرایطی ما وقوف کامل خود را بر پنداری بودن نفس از دست داده ایم. متأسفانه در این شرایط زندگی نفس دوباره جریان می یابد...
مهم ترین نکته در این داستان این است که فرزندانی که در ما به وسیله ی نفس تولید میشوند را سمبل چی بگیریم؟
فرزند در واقع سمبل یک نوع جهل است؛ جهل بر اینکه نفس پنداری است؛ و متأسفانه این جهل زندگی نسل نفس را تداوم میبخشد. همانگونه که فرزند تداوم بخش نسل ما انسان هاست؛ همانگونه نیز این جهل(فرزند نفس) تداوم بخش نسل نفس است؛
نکته ی جالب دیگر این است که چرا ما حامله بودن خود را پنهان میکنیم و دوست داریم نفهمیم که ما نفس را واقعی میپنداریم؟ سوال را فهمیدید؟ چرا ما دوست نداریم بفهمیم که در جهل هستیم؟ و دائما این جهل و نا آگاهی را از پدر خردمان پنهان میکنیم؟؟
اکثر ما اینطور هستیم که هویت را واقعی میپنداریم ولی اگراز ما بپرسند میگوییم: هویت یک چیز پنداری است!؛ ما خود را فردی میدانیم که آگاه است؛ و جهل ندارد؛
ولی ما واقعا جهل داریم؛ ولی این جهل را از خرد خود مخفی میکنیم؛ و محصول نفس را که درون شکممان است انکار میکنیم؛ چرا ما دوست داریم نفهمیم که هویت را واقعی میپنداریم؛ جواب: چون اگر ما بفهمیم که حامله هستیم و هویت را واقعی پنداشته ایم؛ آنگاه زمینه را برای نابود کردن نفس فراهم میکنیم؛ چون بلاخره در خودشناسی هدف نابود کردن نفس است دیگه؛ مگرنه؟ پس نفس بهترین حیله ای که متواند در کار کند این است که اصلا نگذارد ما بفهمیم که ما هویت را واقعی پنداشته ایم! و ما (یا خرد ما) فکر کنیم که نفس را کشته ایم و نفس اصلا وجود ندارد بنده خدا که بخواهیم بکشیمش , در صورتی که ما واقعا باطنا آنرا واقعی میپنداریم! خلاصه اینکه ما که خودمان هم؛ هم مزاج نفس شده ایم دوست نداریم بفهمیم که نفس را واقعی میپنداریم؛ و دوست نداریم که بفهمیم جاهلیم؛
چون اگر بفهمیم که جاهلیم؛ آنگاه زمینه را برای از بین بردن نفس فراهم میکنیم؛
مثلا همین الآن ذهنم به من گفت: کاش این نوشته ها را برای پانویس ایمیل میکردی تا حتما بخواند! چرا حتما بخواند؟ تا بفهمد هویت تو ؛ هویتی آگاه است؛
اما در همان زمان اگر از من میپرسیدید هویت را واقعی میپنداری یا نه؟ من با کمال بی شرمی میگفتم نه! هویت که یک چیز پنداری است؛ من بر این موضوع واقفم؛ پس دیدید که ما خیلی وقت ها دوست نداریم بفهمیم که نفس را واقعی میپنداریم؛ یعنی دلمان میخواهد جهل خود را پنهان کنیم؛ حاملگی خود را پنهان کنیم...
نکته ی پایانی: فکر میکنید اگر ما همیشه در حال درک این موضوع باشیم که هویت چیزی غیر واقعی است و فقط به وسیله ی ذهن پندار شده؛ آیا دلیلی هم برای ناراحت بودن ما انسانها میماند؟
آیا اگر کل مردم شهر از من متنفر شوند؛ ناراحت خواهم شد اگر همسایه ها و دوستان مرا تجلیل کنند؛ خوشحال خواهم شد؟
اگر نظر ناسنجیده ای برای پانویس بفرستم آیا خودم را ملامت خواهم کرد؟!