+ پس از خواندن داستان، در صورت تمایل، نظر و تفسیر خود را از طریق بخش "پیام‌ها و نظرات" در پایین صفحه، ارسال نمائید.

 

         گر شدى عطشان بحر معنوى                                 فرجه‏اى كن در جزيرهء مثنوى‏

         فرجه كن چندان كه اندر هر نفس                             مثنوى را معنوى بينى و بس‏

         هر دكانى راست سودايى دگر                                مثنوى دكان فقر است اى پسر

         مثنوى ما دكان وحدت است                                   غير واحد هر چه بينى آن بت است‏

         تشنه مى‏نالد كه "كو آب گوار؟"                               آب هم نالد كه "كو آن آب خوار؟"

         بانگ آبم من به گوش تشنگان                                همچو باران مى‏رسم از آسمان‏

         برجه اى عاشق بر آور اضطراب                                بانگ آب و تشنه و آن گاه خواب؟!‏

         هم تو خود را بربكن از بيخ خواب                             همچو تشنه كه شنود او بانگ آب

         آب‏حيوان خوان، مخوان اين را سخن                         روح نو بين در تن حرف كهن

         قابل اين گفته‏ها شو گوش‏وار                                  تا كه از زر سازمت من گوشوار

         ما چه خود را در سخن آغشته‏ايم                            كز حكايت ما حكايت گشته‏ايم‏

         اين حكايت نيست پيش مرد كار                              وصف حال است و حضور يار غار

         اين چه مى‏گويم به قدر فهم توست                         مردم اندر حسرت فهم درست‏

         فهم آب است و وجود تن سبو                                 چون سبو بشكست ريزد آب از او

         شاخه‏هاى تازهء مرجان ببين                                  ميوه‏هاى رسته ز آب جان ببين‏

         اين سخن شير است در پستان جان                        بى‏كشنده خوش نمى‏گردد روان‏

         مستمع چون تشنه و جوينده شد                           هاتف ار مرده بود گوينده شد

         مستمع چون تازه آمد با ‏ملال                                 صد زبان گردد به گفتن گنگ و لال‏

         چون كه نامحرم در آيد از درم                                  پرده در پنهان شوند اهل حرم‏

          ور در آيد محرمى دور از گزند                                  برگشايند آن ستيران روى‏بند

         هر چه را خوب و خوش و زيبا كنند                           از براى ديدهء بينا كنند

         كى بود آواز چنگ و زير و بم                                    از براى گوش بى‏حس اصم‏

         گر سخن كش يابم اندر انجمن                                صد هزاران گل برويم چون چمن‏

         ور سخن كش يابم آن دم زن‌بمزد                             مى‏گريزد نكته‏ها از دل چو دزد

دفتر دوم بيت 3622 به بعد

              اى برادر قصه چون پيمانه‏اى است                معنى اندر وى مثال دانه‏اى است‏

              دانهء معنى بگيرد مرد عقل                         ننگرد پيمانه را گر گشت نقل‏

              ماجراى بلبل و گل گوش دار                        گر چه گفتى نيست آن جا آشكار

              كودكان افسانه‌ها مي‌آورند                         درج در افسانه‌شان بس سر و پند 

              هزل‌ها گويند در افسانه‌ها                          گنج مي‌جو در همه ويرانه‌ها

              هزل تعليم است آن را جد شنو                    تو مشو بر ظاهر هزلش گرو

              هر جدي هزل است پيش هازلان                 هزل‌ها جد است پيش عاقلان

              عاقلي گر خاك گيرد زر شود                        جاهل ار زر برد خاكستر شود
 

                                                     ------------

خوشتر آن باشد که سر دلبران                    گفته آيد در حديث ديگران

بشنويد اي دوستان اين داستان                  خود حقيقت نقد حال ماست آن

دفتر اول، بیت 2835

     حكايت ماجراى نحوى و كشتيبان‏

               آن یكى نحوى به كشتى درنشست              رو به كشتيبان نمود آن خودپرست‏
               گفت هيچ از نحو خواندى؟ گفت لا                 گفت نيم عمر تو شد بر فنا
               دل‌شكسته گشت كشتيبان ز تاب                ليك آن دم گشت خامش از جواب‏
               باد كشتى را به گردابى فکند                       گفت كشتيبان بدان نحوى بلند
               هيچ دانى آشنا كردن؟ بگو                           گفت نى، ای خوش جواب خوبرو
               گفت كلّ عمرت اى نحوى فناست                 زآنكه كشتى غرق این گردابهاست‏
               محو مى‏بايد نه نحو اينجا بدان                      گر تو محوى، بى‏خطر در آب ران‏
                آب دريا مرده را بر سر نهد                           ور بود زنده، ز دريا كى رهد؟
               چون بمردى تو ز اوصاف بشر                        بحر اسرارت نهد بر فرق سر
               اى كه خلقان را تو خر مى‏خوانده‏اى               اين زمان چون خر بر اين يخ مانده‏اى‏
               گر تو علامه‏ى زمانى در جهان                      نك فناى اين جهان بين اين زمان‏
               مرد نحوى را از آن دردوختيم                        تا شما را نحو محو آموختيم‏
               فقه فقه و نحو نحو و صرف صرف                   در "كم آمد" يابى، اى يار شگرف
 

                                                         ------------

   احتما كن، احتما ز انديشه‌ها                      فكر شير و گور و دل چون بيشه‌ها

   احتماها بر دواها سرور است                       زآنكه خاريدن فزوني گر است

   احتما اصل دوا آمد يقين                             احتما كن قوت جانت ببين

   آنكه ارزد صيد را عشق است و بس              ليك او كي گنجد اندر دام كس؟

   تو مگر آيي و صيد او شوي                          دام بگذاري، به دام او روي

   عشق مي‌گويد بگوشم پست پست            صيد بودن خوشتر از صيادي است

   گول من كن خويش را غره مشو                  آفتابي را رها كن ذره شو

      بر درم ساكن شو و بي‌خانه باش                 دعوي شمعي مكن، پروانه باش

   كارگاه صنع حق در نيستي است                غرهء هستي، چه داني نيست چيست؟!

   پس رو و صامت شو و خاموش باش             از وجود خويش والي كم تراش

   چون گهر در بحر گويد: "بحر كو؟"                 آن حجاب چون صدف ديوار او،

   گفتن آن "كو" حجابش مي‌شود                  ابر تاب آفتابش مي‌شود

   تو ببند آن چشم و خود تسليم كن               خويشتن بيني در آن شهر كهن

   اين خموشي مركب چوبين بود                    بحريان را خامشي تلقين بود

   چندگاهي بي لب و بي گوش شو               وآنگهان چون لب حريف نوش شو

   چند گفتي نظم و نثر و راز فاش؟                  خواجه يك روز امتحان كن، گنگ باش

نظرات دوستان:

» برای نوشتن نظرتان درباره داستان یا هر موضوع مرتبط با این جلسه، به قسمت "پیامها و نظرات" در همین صفحه(پایین‌) مراجعه کنید.