+ پس از خواندن داستان، در صورت تمایل، نظر و تفسیر خود را از طریق بخش "پیام‌ها و نظرات" در پایین صفحه، ارسال نمائید.


         گر شدى عطشان بحر معنوى               فرجه‏اى كن در جزيرهء مثنوى‏

         فرجه كن چندان كه اندر هر نفس                       مثنوى را معنوى بينى و بس‏

         هر دكانى راست سودايى دگر               مثنوى دكان فقر است اى پسر

         مثنوى ما دكان وحدت است                  غير واحد هر چه بينى آن بت است‏

         تشنه مى‏نالد كه ”كو آب گوار؟“           آب هم نالد كه ”كو آن آب خوار؟“

         بانگ آبم من به گوش تشنگان               همچو باران مى‏رسم از آسمان‏

         برجه اى عاشق بر آور اضطراب               بانگ آب و تشنه و آنگاه خواب؟!‏

         هم تو خود را بربكن از بيخ خواب          همچو تشنه كه شنود او بانگ آب

         آب‏حيوان خوان، مخوان اين را سخن         روح نو بين در تن حرف كهن

         قابل اين گفته‏ها شو گوش‏وار                تا كه از زر سازمت من گوشوار

         ما چه خود را در سخن آغشته‏ايم          كز حكايت ما حكايت گشته‏ايم‏

         اين حكايت نيست پيش مرد كار            وصف حال است و حضور يار غار

         اين چه مى‏گويم به قدر فهم توست         مردم اندر حسرت فهم درست‏

         فهم آب است و وجود تن سبو                چون سبو بشكست ريزد آب از او

         شاخه‏هاى تازهء مرجان ببين                    ميوه‏هاى رسته ز آب جان ببين‏

         اين سخن شير است در پستان جان           بى‏كشنده خوش نمى‏گردد روان‏

         مستمع چون تشنه و جوينده شد              هاتف ار مرده بود گوينده شد

         مستمع چون تازه آمد با ‏ملال                   صد زبان گردد به گفتن گنگ و لال‏

         چون كه نامحرم در آيد از درم                  پرده در پنهان شوند اهل حرم‏

         ور در آيد محرمى دور از گزند                  برگشايند آن ستيران روى‏بند

         هر چه را خوب و خوش و زيبا كنند           از براى ديدهء بينا كنند

         كى بود آواز چنگ و زير و بم                    از براى گوش بى‏حس اصم‏

         گر سخن كش يابم اندر انجمن                 صد هزاران گل برويم چون چمن‏

         ور سخن كش يابم آن دم زن‌بمزد             مى‏گريزد نكته‏ها از دل چو دزد

         بشنويد  اي دوستان اين داستان               خود حقيقت نقد حال ماست آن

         حاش لله اين حکايت نيست، هين!              نقد حال ما و توست اين، خوش ببين

 اى شهان كشتيم ما خصم برون             ماند خصمى ز او بتر در اندرون‏

 كشتن اين كار عقل و هوش نيست           شير باطن سخره‏ء خرگوش نيست‏

 دوزخ است اين نفس و دوزخ اژدهاست       كاو به درياها نگردد كم و كاست‏

 هفت دريا را در آشامد هنوز                  كم نگردد سوزش آن خلق سوز

 هم نگردد ساكن از چندين غذا              تا ز حق آيد مر او را اين ندا

 سير گشتى سير؟ گويد نى هنوز               اينت آتش اينت تابش اينت سوز

 عالمى را لقمه كرد و در كشيد               معده‏اش نعره زنان، هَلْ مِنْ مزيد

 من ز مكر نفس ديدم چيزها             كاو برد از سحر خود تمييزها

 چون كه جزو دوزخ است اين نفس ما          طبع كل دارد هميشه جزوها

 چون كه واگشتم ز پيكار برون                       روى آوردم به پيكار درون‏

  قد رجعنا من جهاد الاصغريم                        با نبى اندر جهاد اكبريم‏

  قوتی خواهم ز حق دریا شکاف                     تا به ناخن برکنم این کوه قاف

  سهل شيرى دان كه صفها بشكند             شير آن است آن كه خود را بشكند

  در بیان این شنو یک قصه ای              تا بری از سِرّ گفتم حصه ای

   دفتر دوم، بيت 1227  

      فرمودن والى آن مرد را كه اين خار بن را كه نشانده‏اى بر سر راه بر كن‏

        همچو آن شخص درشت خوش سخن               در ميان ره نشاند او خار بن‏

        ره گذريانش ملامت‏گر شدند                        بس بگفتندش بكن اين را نكند

        هر دمى آن خار بن افزون شدى                    پاى خلق از زخم آن پر خون شدى‏

        جامه‏هاى خلق بدريدى ز خار                      پاى درويشان بخستى زار زار

        چون به جد حاكم بدو گفت اين بكن                گفت آرى بر كنم روزيش من‏

        مدتى فردا و فردا وعده داد                         شد درخت خار او محكم نهاد

        گفت روزى حاكمش اى وعده كژ                   پيش آ در كار ما واپس مغژ

        تو كه مى‏گويى كه فردا اين بدان                   كه به هر روزى كه مى‏آيد زمان‏

        آن درخت بد جوان‏تر مى‏شود                      وين كننده پير و مضطر مى‏شود

        خار بن در قوت و برخاستن                        خار كن در پيرى و در كاستن‏

        خار بن هر روز و هر دم سبز و تر                   خار كن هر روز زار و خشكتر

        او جوانتر مى‏شود تو پيرتر                          زود باش و روزگار خود مبر

        خاربن دان هر يكى خوى بدت                     بارها در پاى خار آخر زدت‏

        بارها از خوى خود خسته شدى                    حس ندارى سخت بى‏حس آمدى‏

        غافلى بارى ز زخم خود نه‏اى                      تو عذاب خويش و هر بيگانه‏اى‏

        يا تبر برگير و مردانه بزن                          تو على‏وار اين در خيبر بكن‏

        يا به گلبن وصل كن اين خار را                    وصل كن با نار نور يار را

        تا كه نور او كشد نار تو را                          وصل او گلشن كند خار تو را

        گر همى‏خواهى تو دفع شر نار                      آب رحمت بر دل آتش گمار

        بس گريزان است نفس تو از او                     ز انكه تو از آتشى او آب جو

        كرم در بيخ درخت تن فتاد                        بايدش بر كند و در آتش نهاد

        هين و هين اى راهرو بى‏گاه شد                    آفتاب عمر سوى چاه شد

        هين مگو فردا كه فرداها گذشت                    تا به كلى نگذرد ايام كشت‏

        پند من بشنو كه تن بند قوى است                  كهنه بيرون كن گرت ميل نوى است‏

        لب ببند و كف پر زر بر گشا                        بخل تن بگذار و پيش آور سخا

        يوسف حسنى و اين عالم چو چاه                   وين رسن صبر است بر امر اله‏

        يوسفا آمد رسن در زن دو دست                    از رسن غافل مشو بى‏گه شده ست‏

        حمد لله كين رسن آويختند                        فضل و رحمت را بهم آميختند

        تا ببينى عالم جان جديد                          عالم بس آشكار ناپديد

        اين جهان نيست چون هستان شده            و آن جهان هست بس پنهان شده‏

  اينكه بر كار است بى‏كار است و پوست                 و انكه پنهان است مغز و اصل اوست

 
خلاصه نویسی این داستان را در این صفحه می‌توانید بخوانید.

نظرات دوستان:

» برای نوشتن نظرتان درباره داستان یا هر موضوع مرتبط با این جلسه، به قسمت "پیامها و نظرات" در همین صفحه(پایین‌) مراجعه کنید.